Opowieści Zdobywcy: broń w średniowiecznej Francji

W różnych armiach średniowiecznych władców w Europie używano właściwie podobnych broni, ale można zaryzykować stwierdzenie, że rycerze króla Francji wyróżniali się na tle ówczesnych rywali, a krwawe bitwy wojny stuletniej były okazją do sprawdzenia w boju różnych narzędzi wojny.

Dominującą rolę w armii średniowiecznej Francji odgrywali rycerze. Chronieni przez ciężkie zbroje rycerze potrzebowali skutecznej, wyjątkowej broni. Dokonania ciężkozbrojnej jazdy rycerskiej na polach bitew uczyniły z niej ważny element legend i opowieści bardów, w których wysławiano bohaterskie czyny. Jednak rycerze to tylko ludzie. Czym byliby, gdyby nie ich wspaniały oręż?

Kopia

Najskuteczniejszą bronią ciężkiej jazdy z okresu średniowiecza była kopia. Długie drzewce zakończone metalowym grotem idealnie nadawało się do walki z konia. Kopia była bronią zapewniającą jeźdźcowi odpowiedni zasięg i wielką siłę uderzenia w pierwszej fazie walki, niezwykle skuteczną podczas ataku na piechotę. Rycerze kopijnicy z Conqueror’s Blade: Paragons osiągnęli perfekcję w walce kopią, której uderzenie pozwala nawet wyrzucać trafionych żołnierzy wroga w powietrze.

Kopijnicy w galopie z łatwością przebijali się przez szyki nieprzygotowanej do obrony piechoty, a osłoniętych zbrojami przeciwników zrzucali z siodeł samym impetem uderzenia.

Miecz

Zdarzało się, że po pierwszej szarży i skruszeniu kopii, rycerze wracali po kolejne, by ponownie ruszyć do ataku. Często jednak przechodzili do walki w zwarciu, posługując się oczywiście inną bronią, najczęściej mieczami, które prawdopodobnie można uznać za najważniejszą broń średniowiecza. Spieszony rycerz chwytał więc za swój wierny miecz, by rozprawić się z wrogami. Mogła to być broń jednoręczna (do walki z osłoną tarczy w drugiej ręce) lub (rzadziej) dwuręczny, długi miecz, zapewniający większy zasięg.

Miecz był chętnie używany nie tylko ze względu na satysfakcjonujący poziom potencjalnych obrażeń w stosunku do wysiłku włożonego w walkę, ale i uniwersalność ruchów na krótkim dystansie tj. pchnięcia i szerokie cięcia, oraz z powodu jego elitarnego statusu. W czasach pokoju miecz na pasie dawał jasno do zrozumienia, że jego właściciel jest rycerzem — osobą honorową i szlachetną.

Miecz ze stali (ok. 1400 r.)

Długi łuk

Łuk nie był ulubioną bronią średniowiecznych rycerzy, ale historia pokazała, że okazał się niezwykle groźny i skuteczny w rękach piechoty z lat 1200 – 1535. Powszechnie używano go do prowadzenia walki na większym dystansie np. przez załogę na murach obleganego zamku. Rycerze zwykle uważali łuki za broń tchórzy, niegodną ich szlachetnego stanu, co wcale nie zmienia faktu, że długie łuki odegrały niezwykle istotną rolę w dziejach, zapewniając zwycięstwo podczas wielu bitew tamtych czasów.

Buzdygan

Średniowieczni rycerze potrafili walczyć nie tylko bronią pierwszego wyboru tj. kopią i mieczem, ale i buzdyganami, bronią obuchową o wschodniej proweniencji. Taka broń nadawała się do zadawania ciosów miażdżących czy ogłuszania przeciwnika. Zazwyczaj miała postać metalowego żeleźca lub drewnianego trzonu z głowicą często uzupełnioną o kilka tzw. piór. Broń tego typu nadawała się do walki z siodła, ale — choć stanowiła często element wyposażenia podczas parad i przemarszów ceremonialnych — często była stałą towarzyszką rycerza nawet w codziennym życiu.

Buzdygan z głowicą o siedmiu piórach (ok. 1540 r.)

Poznaj historię Francji dzięki „Opowieściom Zdobywcy”; odkryj źródła inspiracji postaci i świata Paragons. Przybliżamy graczom średniowieczne potrawy i ważną dla rozwoju kultury literaturę oraz najważniejsze zabytki, dzięki którym można wręcz dotknąć historii.