Maria Antonia Josefa Johanna von Österreich, lepiej znana jako Maria Antonina, urodziła się w Wiedniu w 1755 r., jako piętnaste dziecko cesarza Franciszka I. Chociaż została wychowana w rodzinie królewskiej i od dzieciństwa przyzwyczajona do luksusów, jej ostatnie dni były pasmem cierpień, bo królowa Francji zginęła śmiercią tragiczną.

Maria otrzymała dobre wykształcenie i to zarówno, jeśli chodzi o wiedzę klasyczną, jak i sztuki (zwłaszcza muzykę). Mimo wszystko największą wartością dla krajan był jej rodowód, bowiem została wydana za mąż za następcę tronu francuskiego Ludwika (delfina, syna Ludwika XV) w wieku zaledwie czternastu lat. Związek ten miał pieczętować sojusz dwóch wielkich rodów europejskich tj. Habsburgów i Burbonów.

Małżeństwo Marii z Ludwikiem od samego początku zabarwione było smutkiem. Podczas jej oficjalnej prezentacji na dworze i pierwszego publicznego wystąpienia w czerwcu 1770 r., w Paryżu zgromadziło się 50 000 osób. Wszyscy chcieli ją zobaczyć, a owczy pęd tłumu, by znaleźć się jak najbliżej i choć przez chwilę ujrzeć nową królową, spowodował śmierć trzydziestu osób poturbowanych i stratowanych na śmierć.

Po koronacji delfiny w 1774 r. życie Marii Antoniny na dworze królewskim pełne było ekstrawagancji. Królowa urządzała wystawne bale, uwielbiała gry z hazardowe, kazała nawet zbudować w Wersalu specjalną wioskę, przeznaczoną wyłącznie na zabawy. Ta cieszyła się sporą popularnością wśród jej dam dworu, które uwielbiały przebierać się za chłopki, co inni brano za wykpiwanie biednych ludzi z gminu.

A jednak to wcale nie wystawny styl życia, czy ekscentryczne zachowania wzbudziły szczególną niechęć opinii publicznej. Część Francuzów uznała Marię Antoninę za zuchwałą, bowiem ta ich zdaniem zbyt chętnie angażowała się w politykę, działając na rzecz monarchii austriackiej. W tym czasie ludowi coraz bardziej dawały się we znaki wysokie podatki, więc koszty utrzymania wiecznie świętującego dworu obrosły w mity i przyciągały uwagę. Pojawiły się wówczas plotki o romansie królowej, a następnie podejrzenia dotyczące ojcostwa dzieci.

Marie Antonina pędzla Jeana-Baptiste’a Isabey’a (1783)

W tym czasie Maria miała rzekomo wypowiedzieć słowa, które w późniejszych latach chętnie jej przypisywano: Qu’ils mangent de la brioche (tj. „Niech jedzą bułeczki”; brioche to słodkie pieczywo maślano-drożdżowe, uważane raczej w tamtych czasach za synonim luksusu). Podobno zareagowała tak słysząc skargi, że Francuzów nie stać na chleb. Tego rodzaju okrutne i cynicznie słowa, mogłyby, gdyby rzeczywiście zostały wypowiedziane przez królową, spowodować ostrą reakcję poddanych, zrażonych dekadenckim stylem życia osoby, zupełnie nierozumiejącej, że prosty lud żyje w nędzy. Badacze i historycy stwierdzili jednak, że tak naprawdę słowa należałoby przypisać hiszpańskiej księżniczce Marie-Thérèse. To ona w 1660 r. zaproponowała podobno, aby Francuzi jedli: la croûte de pâté (skórkę z pasztetu).

14 lipca 1789 r. szturm Bastylii stał się symbolem początku rewolucji francuskiej. Sytuacja geopolityczna uległa radykalnej zmianie, a monarchia stała na drodze prawdziwej liberalnej demokracji. Zwykli Francuzi nie mieli żadnych wątpliwości, że zmanierowana rodzina królewska nie jest w stanie wprowadzić jakichkolwiek zmian, które ulżą ludowi. Maria Antonina obawiała się o życie swoje i swoich dzieci, dlatego podjęła próbę ucieczki z Paryża do rodzinnej Austrii. Eskapada się nie powiodła. Królowa została schwytana i uwięziona z Ludwikiem XVI i całą rodziną.

W 1793 r. uznano ją za winną zdrady stanu. W czasach rewolucyjnego terroru, tak samo jak tysiące „kontrrewolucjonistów”, ginie na szafocie od noża gilotyny. Maria Antonina dokonała żywota 14 października 1793 r. przeżywszy 37 lat.

Chociaż nie można powiedzieć, że Maria jest najpopularniejszą francuską królową, jej losy uwieczniono wielokrotnie w licznych powieściach oraz na srebrnym ekranie — gdzie zwykle pokazywaną ją, jako pełną życia, rezolutną młodą arystokratkę.

Poznaj więcej historii, które inspirowały nas podczas tworzenia Conqueror’s Blade: Paragons. Zapoznaj się losami sławnej postaci z historii Francji, innej bohaterki swoich czasów, Joanny d’Arc.